Barranca is een kustplaats en dat ruik je; we zitten in de buurt van het strand, het hotel is best mooi, alleen onbegrijpelijk dat alle open ruimte gereserveerd is voor parkeergelegenheid of plukjes gras. Niks geen bloemetjes. Onze kamer ruikt naar Toby de hond, het raam kan niet dicht en we plakken bijna vast aan de vloer. Rens regelt dat wel even met de huismeester; die heeft geen tijd (zin?) om schoon te maken dus geeft hij Rens een handdoek om het zelf te doen; wat Rens gek genoeg nog gaat doen ook (Ja, want Rens dacht dat als hij het niet zou doen het uberhaupt niet zou gebeuren en Rob dan steeds zou roepen dat het naar hond ruikt in de kamer). De huismeester is later wel boos dat de handdoek vies is en Rens moet deze ook schoonmaken (de handdoek was gegeven om te gebruiken na het douchen en nee de vloer is al schoon; hoe de handdoek dan zwart kan zien van een schone vloer wil Rens weten... jullie begrijpen dat het weer reuze gezellig was). Rens bijt goed van zich af met de woorden ´Yo no limpio, yo no limpio senor´. Letterlijk vertaalt roept Rens ´Ik ben niet schoon, ik ben niet schoon meneer´ maar de man lijkt toch te begrijpen dat Rens de handdoek toch echt niet gaat schoonmaken.

We eten regelmatig bij een Chifa, een chinees restaurant omdat zij tenminste nog vegetarisch op de menulijst hebben staan en soms zelfs tofu! Eigenlijk moet je la carta zeggen want een menu is een vast gerecht wat als almuerzo (de lunch) worrdt aangeboden voor heeel erg goedkoop (zeg 5 soles, omgerekend is dat ongeveer 1,40 euro). Maar meestal is dat pollo (kip) of carne (vlees).

We willen de archeologische site Caral bezoeken en Barranca is een prima uitvalsbasis daarvoor. Er worden dure tours aangeboden, maar wij doen als rechtgeaarde cheepo´s natuurlijk alles zelf en voor je het weet zit je in een veel te duur collectivo-ritje naar Supe, een heel klein plaatsje in de buurt van het dorpje Caral en Caral zelf. Caral is de oudste (voor zover men nu weet) stad van de beide Amerika´s, de bouw is bijna 5000 jaar geleden begonnen. De site ligt mooi aan de rand van de rivier, die mooi groen is met akkertjes, en de woestijn meer naar het binnenland met prachtige zandduinen en mooie uitgedroogde rotsen en bergen. De pyramides zijn van een afstand bijna niet te onderscheiden van gewone heuvels in het landschap. Voor de hevig geinteresseerden (en wie is dat niet??), volgt hier de website:http://www.zonacaral.gob.pe/of in het engels:http://en.wikipedia.org/wiki/Caral.Hoe internationaal beroemd deze site is blijkt wel uit het feit dat er geen engelstalige folders zijn en dat de gidsen alleen maar spaans praten. En een gids is verplicht. Je mag eigenlijk ook niet naar binnen zonder een groep van ongeveer 20 mensen. En jammer, maar we mogen ook niet alles bezoeken, alles is erg gecontroleerd of prohibido. Rob maakt ruzie met de kaartjesverkoopmevrouw (een beetje teveel verbodens voor een Unesco site, vindt u ook niet), en Rens sust en regelt een gids voor ons twee. Wordt het toch nog een prachtige wandeling door de millenia oude site, ons spaans lijkt soms wel wat, maar wie weet wat je allemaal niet hoort en begrijpt? Onze gids doet goed zijn best en probeert ons nog te ronselen voor een drugstransport naar Nederland. Toch maar niet. Op de weg terug zit de collectivo vol met lokale lui waarvan een paar ook op de site werken en daar enthousiast over vertellen; zo kom je nog een op een andere manier in contact met Peruanen.

In Barranca regelen we een bus om ons naar Lima te brengen en de volgende dag komen we in de middag al aan in de stoffige, vieze en drukke stad. Gelukkig kunnen we dezelfde dag al een kaartje regelen bij het busbedrijf Flores (leuke naam he!?) en hebben we voor het eerst een nachtbus met volledig ´cama¨, een stoelbed die 180 graden versteld kan worden, dat wil zeggen een praktisch plat bed. Maar dat mag ook wel want de reis naarArequipa duurt 15 uur! We houden van Flores! De bus is mooi en schoon, de service is prima en we hebben zelfs redelijk goed geslapen! Welgeteld zijn we maar 4 uur in Lima geweest, maar naar Rob zijn bescheiden mening was dat al meer dan genoeg. De stad lijkt alleen maar te bestaan uit wegen en verkeer en kapotte huizen, net Beirut en zelfs de Chifa heeft geen vegetarisch (reactie: ´neehoor er zitten echt niet veel groenten in dat gerecht!´) dus wat stelt het leven van een reiziger dan nog voor? Exit Lima, welkom lange busrit. Onderweg, als we niet slapen, zien we glimpen van de woestijn waar we doorheen rijden en de kustlijn, waar helaas vies bruin chemisch water op neerspat. Prachtig en smerig tegelijk!