Na Cotopaxi zijn we nog een aantal dagen in Quito, de laatste keer. Vanaf nu aan is afreizen naar het zuiden,op naar Peru. We willen eigenlijk met de trein, maar op slechts een klein stukje rijdt deze (de rest van het spoor is hopeloos verwaarloosd). De spoorwegen zijn hier aardig onderweg met renovaties en eind dit jaar zou de trein weerop grote stukken moeten rijden. Wij dan maar met de bus.

We doen eerst Alausi aan, een klein plaatsje vlakbij Riobamba, beroemd om een korte doch spectaculaire treintocht(aldus de Lonely Planet)naar Sibam langs een bergketen, ´de neus van de duivel´genoemd, oa omdat er veel arbeiders zijn overleden, aan ziektes en ongelukken. Met onze onderhandelvaardigheden weten we toch 1 dollar van de kamerprijs (tienne un precio special? is een standaard vraag van ons geworden) af te krijgen en opgetogen gaan we richting het treinstation om een ticket te kopen voor het treinreisje voor de volgende dag. We vragen wat de beste tijd is om te gaan. Ons wordt verzekerd dat dat 11 uur in de ochtend is.

De ochtend begin veelbelovend met een mooie blauwe lucht en een stralende zon, tegen 11 uur zit het potdicht. Ondanks dit roept een stem in het treintje om wat we allemaal niet zien, namelijk de mooie bergketen links en de prachtige rivier rechts. Gelukkig worden we in Sibam opgewacht door de lokale jeugd, die enthousiast staat te.......dansen. Voor de toeristen.....fijn. We zitten met veel Japanners en localsin de trein. Over de oudere locals valt nog te vertellen dat zij rechten ontlenen aan het feit dat ze oud zijn en dit is ook algemeen geaccepteerd in Ecuador. Zodra je met pensioen bent, wordt er van je verwacht dat je niks meer kan, zeker niet te lang in de rij staan (het schijnt dat zwangere vrouwen ook dit recht hebben, maar dat hebben we nog niet meegemaakt). Het komt er dus op neer dat ze bij alle rijenvoordringen zonder iets te zeggen en ze kunnen ook ongestoord mensen porren als ze iets willen. Het is een soort benidorm bastards..... We krijgen behoefte om oudjes neer te hoeken, maar daar voelen we ons toch te beschaafd voor, accepteren dan maar. De Japanners zijn altijd leuk en we staan weer op heel wat foto´s van ze, maar wat zij kunnen, kunnen wij ook: we hebben nu een kleine maar bijzondere serie van ´japanners op reis´ . Op de terugreis klaart het gelukkig wat op en hebben we meer zicht. Een aanrader als je het sprookjesbos in de Efteling geweldig vindt!

We gaan door naar Cuenca. Na Quito, leuk en apart, maar ook erg druk en smerig, waren we nu echt toe aan rust en frisse lucht. Cuenca zou dat moeten bieden volgens de lonely planet. Het eerst wat we zien van Cuenca is natuurlijk de busterminal (das logisch) dus kan het alleen maar beter denken we, nou niet dus, om de twee minuten razen er twee of meer bussen door de smalle straten en braken letterlijk enorme zwarte wolken uit (dat verklaart ook meteen waarom er zoveel bussen rijden, iedereen wil natuurlijk gasvrijrijden en nietacute longkanker oplopen op de stoep, de bekende vicieuze cirkel). Ons hostel iswel mooi en elke keer als we depoort doorvluchten komen we in een groene oase terecht, waar we rielekst kunnen lezen en dutten.

Hier vindenwe, na dagenlang zoeken naar mooi ceramica, wat we uiteraard niet vinden omdat het niet meer gemaakt wordt, een galerie waar we twee schlderijen kopen. Tenminste, ´kopen´ is een te groot woord, we hebben namelijk geen cash bij ons en we kunnen hier niet met kaart betalen, alleen met creditcard, maar dan komt er 11% extra bovenop de prijs. We gaan wel even pinnen denken we... dat ´even´ wordt een zoektocht van drie dagen naar een geschikteATM oftewel pinautomaat die onze passen accepteert. Verschillende banken die we proberen sturen ons steevast naar een andere plek, waar de kaarten natuurlijk ook niet werken. Uiteindelijk vinden we er een, heftig bewaakt door zes militairen met mitrailleur, maar die heeft een limiet van ´in ieder geval niet genoeg´ en dat was ook gelijk de dagelijkse limiet. De laatste dag pinnen we weer en kunnen eindelijk betalen. Tegen deze tijd ben ik zwaar over de rooie, haat elke ecuadoriaan die we tegenkomen en heb ademhalingsproblemen... tijd om weer door te vluchten naar de volgende verschrikking. Ohja, reizen is leuk!

We besluiten nu naar Vilcabamba te gaan. We zijn wijs geworden, we moeten (middel)grote steden met hun drukte en gassen vermijden, we doen alleen nog maar dorpjes of El Campo aan. Helaas moet je daarvoor wel altijd een paar uurin een bus doorbrengen, en die zijn zo ingesteld om ons te plezieren dat er altijd een of meer films, decibelletje of honderd, draaien (´s lands eer ´s lands wijs, maar ik vind niet dat je megageweldadige slasher films moet draaien in een bus met kinderener bij, maar misschien zijn wij wel gek) of nog meer van de snoeihardesalsadiarree! Jeeej! Waar je ook komt staat de radio of tv keihard aan, waar elke zuidamerikaan met gemak overheen kan schreeuwen. Mensen zijn als de dood voor stilte, dat zal het zijn. Hoe dan ook we besluiten om te gaan kamperen bij het ecologish reservaat RumiWilco (wat heilige steenbetekent in het quechua)in Vilcabamba, geroemd door zijn vallei waarin mensen allemaal honderd of meer jaar oud worden. Helaas... stil is het niet, we komen aan tijdens semana santa (de week van Pasen) en de camping wordt overspoeld met alternatieve mensen, die wij houtjetouwtje piepol noemen, allemaal methun eigen gitaar of bongo en hard en vals zingen bij volle maan. Jeeej 2! Ook helaas is dat de voorzieningen op de camping wat achterstallig onderhoud uitstralen, jammer dat sommige mensen ecologisch verwarren met ´vies en kapot´. Hoe dan ook, we hebben het ondanks de regen best naar onze zin en ontmoeten Matt, een vrolijke amerikaan die vollop zijn charmes uitprobeert op het vrouwelijk schoon, maar zonder succes, zo heeft hij meer tijd voor ons met leuke verhalen.

De regen houdtwel aan,het is tenslotte de regentijd en dubbelop vanwege El Nino, na Matt vertrekken wij, net op tijd, want de weg is inde loop van ons verblijf praktisch weggespoeld. We gaan naar Peru! We kunnen via de langere, snellere, maar saaiereroute via de kust, maar we besluiten om via het binnenland te gaan, via Zumba de grens (een brede rivier) over naar San Ignacio in Peru. De weg er naartoe is slecht, met veel bochten, op en neer en putten in de weg, maar wel erg mooi, met nevelwoud, schitterende boomvarens en palmen, rijke schakering aan exotische bloemen, af en toe een cactus en riviertjes en watervalletjes, alles is groen en nat. Het nadeel van de regentijd is dat er regelmatig een landslide plaatsvindt, soms zo´n grote dat de halve bergwand instort en de weg meesleurt de diepte in.We moeten eenpaar keer stoppen voor een landslide, er staat een file aan lokale mensen terwijl de overheid de weg rap vrijmaakt, onze bus wordt zelfsmet man en macht door de modder en ontstanerivier geduwd zodat we verder kunnen (Wij hebben natuurlijk niet de juiste schoenen aan, anders hadden we wel geholpen). Bij de grens volgt een ondertussen bekend ritueel; stempeltje bij het ene douanekantoor, paar minuutjes lopen naar de politie bij het andere kantoor, weer een stempeltje, dan weer terug naar het eerste kantoortje, waar we horen dat we aan de ecuadoriaanse kant eerst een andere stempeltje moeten halen. Rens dapper weer de brug over en een uur later zijn e dan werkelijk de grens over. Ons geluk kennendeblijkt er natuurlijk nog maar 1 collectivo te zijn die ons verder kan brengen, we zitten samen met vier anderen en bagage opgepakt in dekleine auto. Rens maakt weer vrienden met een zeer onbeschofte Peruaanse, die naarhem blaft alsofhij een hond is (overal zijn persoonlijkheidsstoornissen denken we dan..). Uiteindelijk rijden we door tot Jaen waar we tegen middernacht aankomen, verder dan we van plan waren, maar in San Ignacio bleek de volgende dag een militaire parade te zijn en we zouden dan niet door kunnen reizen. Nah, dan is de keuze snel gemaakt, hoe brak we ook zijn.