Met LAN vliegen we naar Rapa Nui, zo'n 4 uur vliegen vanaf Santiago. We landen aan het begin van de avond op het broeierige, zonovergoten eiland, bekend om zijn rechtopstaande (dan wel gerestaureerde -), soms reusachtige beelden. We staan alweer op een camping, bij Benjamin die zijn best doet om het ons naar de zin te maken; gelukkig weer Chilenen, die natuurlijk elke ochtend en avond luid bellend verslag moeten doen aan de rest van de familie, die gek genoeg is achtergebleven. We snappen er niks van. Eerst een dag bijkomen, in de zee bij een strandje-haventje in hoofd (en enige) stad Hanga Roa spotten we opeens een reuzeschildpad (He, da's toch niet een dik kindje dat daar zwemt?). Na een goede nacht, met eerst wat staren naar de heldere hemel vol sterren, besluiten we de volgende dag om mountainbikes te huren bij Caroline, een stevige vrolijke en heel assertieve local (if you loose the key tenthousand, if you loose the pump twothousand, stay on the road...).

Zon krijgt een nieuwe dimensie hier: er is werkelijk geen schaduw te bekennen en het is broeierig warm. Na de eerste een dag fietsen zijn we goed verbrand, moe, een koortslip rijker, maar het was het waard. De beelden, Moai´s, zijn praktisch allemaal aan de kust geplaatst en staan op platforms, Ahu´s. Ze kijken veelal landinwaarts en geven een bijzondere sfeer aan het eiland. Alle beelden zijn ergens in de 18e eeuw tijdens meerdere clan-oorlogen omgegooid (zo gaat het verhaal). Enkele van die sites of ahu's zijn gerestaureerd. De meeste beelden liggen echter nog steeds met hun neus in de aarde, een beetje een sneu gezicht.

De eerste dag gaan we vroeg op pad naar ´de Moai fabriek´ Rano Raraku, waar de beelden uit de vulkaanwand zijn gehakt en van hieruit over het eiland zijn verplaatst en vervolgens rechtop gezet. Over hoe men dit voor elkaar kreeg zijn er verschillende theorieen (oa Thor Heyerdahl!), de meest plausibele theorie is natuurlijk dat het UFO's waren die de beelden hebben verplaatst. Ook bezoeken we Ahu Tongariki, waar 15 beelden op een rij staan. Indrukwekkend.

Dag twee rusten we wat, eten empanadas met kaas (bladerdeeg met kaas erin en dan hop, de frituur in) bij Dona Sofia en drinken we koffie en biertjes. 's Avonds bezoeken we een dansvoorstelling van de ballet groep Kari Kari, waar mooie schaarsgekleede mannen (en oja ook wat vrouwen) heel lekker swingen op knallende polynesische ritmes. Ik wil ook een rokje van stro!!

De andere dagen staan we meestal vroeg op om de ergste zon (en huidverknettering) te vermijden en bezoeken we de krater Rano Kau en het ceremoniele dorpje Orongo, waar, zo vertelt het verhaal, een cultus werd aangehangen rond de 'bird man'. The short version: het draait om de op een nabij gelegen eiland nestelende fregat vogel. Eens in het jaar kwamen de stamhoofden en stamleden bij elkaar; doel is om het eerste ei van de fregat vogel te bemachtigen; moesten ze wel naar het eilandje zwemmen; wie het eerste ei weer mee terug nam, werd de 'bird man' van dat jaar; hiermee verkreeg hij (nooit een zij) een soort heilige status. Het dorpje Orongo ligt bijzonder; op de rand van de vulkaan tussen het kratermeer en de oceaan. Gelukkig zijn er hier ook veel luidruchtige chilenen zodat we ons erg thuis voelen (chileense vrouwen vinden het vaak geweldig om op de meest vreemde porno-achtige poses op de foto te gaan, heel inspirerend). De overige dagen steggelen we met de bergbikes over onverharde weggetjes, echt sporty over keien en door kuilen en doen we andere ahu's aan, maar er zijn er teveel om ze allemaal te fotograferen. De laatste dag stuiten we op Anakena Beach, gaan lekker zwemmen in de oceaan en hangen wat onder de palmbomen, het kan slechter. Hier staan ook nog twee ahu's, lekker tropisch in het witte zand.

Als je nou nog eens geld over hebt, ga dan lekker dit eiland bezoeken.