Puerto Monnt is niks besloten we en daarom zijn we meteen doorgereden naar Puerto Varas, een stadje dat, zo was ons beloofd, heel rustig en afgelegen lag aan een meer en de Osorno vulkaan aan haar oevers. Ondertussen zijn we wijzer maar toen dachten we nog echt dat die kleine stadjes lekker rustig zijn.... Varas (spreek uit als Baaras, hoewel spaanstaligen het verschil tussen een ´v´ en een ´b´ niet horen) bleek dus natuurlijk een afgeladen druk stadje te zijn met hordes toeristen, kilometers aan stinkende auto´s en een strandje / kermis (kies maar) waar je over de koppen kon lopen. Weer een illusie minder. Het stadje was trouwens vol, hoogtepunt van het hoogseizoen, en de 5 persoons-dorm werd opeens omgeturnd tot een 7 persoons! The staff had onze spullen al heel bereidwillig ´opgeruimd´. Uiteindelijk wisten we de volgende dag heel vroeg te ontsnappen en zonder te betalen weg te lopen. Jeeej! We voelden ons net bonnie & clyde.

Volgende stop was Malalcahuello-Nalcas (spreek uit als maalalkahoeweejoo) waar we een driedaagse tocht door het park maakten; en hoewel het fysiek erg demanding was, is het een heel bijzonder park, we waren volgens ons de enigen die er rondliepen. Het park was ooit ingesteld om de Araucaria-denneboom (goegol er maar eens op) te beschermen en aangezien die overal groeit lijkt dat te lukken. Het bleek wel lastig om de route te vinden en een plekje te vinden voor onze carpa, maar de tweede dag vonden we een supermooi plekje aan een meertje (laguna verde) met eendjes en koetjes en de vulkaan Longuimay aan onze voeten. De derde dag kregen we uiteindelijk een lift terug met een vrolijke chileense die het erg grappig vond dat we zo stonken (vonden we zelf overigens erg meevallen!).

De dag erop besloten we om terug te gaan om de Navidad-krater te bekijken. Toen we de dag ervoor die lift kregen reden we er namelijk vrij snel langs en mevrouw maakte vanuit het autoraam fotootjes. Ook een manier natuurlijk. Natuurlijk stond er weer een wind met kracht honderd en we kwamen nauwelijks vooruit (denk aan een zuidwester maar dan met alleen maar zand en stof) en gelukkig konden we mee met een belgische familie die ons uiteindelijk een hele tour door het gebied gaven. De Navidad is van binnen prachtig roodgekleurd met een zwartgrijs huidje en de omgeving is volkomen geblakerd en ruig en leeg. Helemaal ons ding!

Na Malacahuello de nachtbus genomen via Temuco naar Santiago. je kan dan kiezen uit gewoon zitten (stoel), semi-cama (half liggend) of cama (helemaal liggend). Uiteraard koop je een kaartje bij een kantoortje aan de ene kant van de stad, en is de bushalte aan de andere kant van de stad.

De hoofdstad Santiago-de-Chili is weer een apart verhaal. We wilden eerst een kamer voor een halve dag nemen, maar ook het tweede hotel was vol, dan besluit je om maar een koffie te drinken en voor je het weet zit je in Pino-Piza aan een bakje koffie en voor je het weet word je tas gejat. Geen hele dure of belangrijke spullen maar wel vervelend allemaal (we verdachten later trouwens de bedienmeisjes zelf van de diefstal). Maar zo kom je nog eens op plekken; we hebben een paar uur op het politiebureau doorgebracht met heel behulpzame agenten, maar kennelijk niemand die goed wist hoe je het formulier moest invullen. O ja ze wilden ook nog de meisjesnaam van Rob zijn moeder weten. Dus Truus, jouw naam staat nu ergens opgeslagen in de archieven van de Policia Nacional in Santiago. Dat je het maar weet. Natuurlijk konden we pas drie dagen later het verwerkte formulier bij een ander kantoor gaan ophalen, maar zoveel tijd hadden we niet, we moesten die avond al vliegen naar Paaseiland. Later bleek dat de verzekering gewoon geld stortte, dus een formulier was kennelijk niet eens nodig. Een ander voordeel was ook dat we zo heel legitiem nieuwe spullen konden kopen! Dus hop naar de metro en hop naar een outdoorshop ergens downtown en hop zo weer nieuwe spulletjes.

En toen... eindelijk de vlucht naar Paaseiland, oftewel Rapa Nui!!!