Na Torres del Paine een aantal dagen bijkomen in Puerto Natales bij 'onze vriend' Alejandro. We schudden weer handen, worden op de schouders geklopt en er wordt ons telkens gevraagd of het goed gaat. Rens ontwikkelt licht fobische neigingen voor Alejandro en duikt af en toe weg om weer een schouderklop te vermijden (Rob is niet zo snel helaas). Naast Alejandro is ook Andre aanwezig, die iedere gelegenheid aan lijkt te grijpen om zich te beklagen over de Chileense inefficientie en er herhaaldelijk over zeikt dat er veel verbeterd kan worden (zo niet alles). Andre is al op heel veel bijzondere plekken geweest en maakt ons deelgenoot van al zijn verhalen en zijn bijzondere leven. Dit alles wordt met een merkwaardige grimas vertelt. Rob wordt bot en dissocieert naar een heerlijk stil plekje in z´n hoofd, Rens probeert nog beleefd te blijven en past de strategie 'vriendelijk lachen en doen of je bezig bent' techniek toe. Uiteindelijk verlaten we Alejandro met eelt op onze handen en schouders van al het schudden en kloppen.

We gaan in vier dagen met de Navimag boot van Puerto Natales naar Puerto Montt. Gelukkig voor ons neemt ook Andre de boot (hoera! wat zou er allemaal mis zijn met de boot vragen we ons vol verwachting af?). De boot is in eerste instantie een vrachtschip, dat daarnaast ook passagiers vervoerd. Hoewel wij dachten dat we in de ochtend gewoon de boot op konden lopen, bleken we al een avond van tevoren te moeten inchecken en ook al op de boot te kunnen/moeten slapen. De procedure staat nergens beschreven, behalve bij het punt waar je moet inchecken, waar je alleen maar komt als je al weet hoe de procedure gaat. Waar is Andre als je hem nodig hebt?

We worden met honderden andere passagiers om 12 uur 's nachts ingeladen. We slapen met een rustig Chileens stel in een hut (hoewel we ze af en toe betrappen op het pre-produceren van lekker veel en luidruchtig nageslacht) . 's Ochtends vertrekken we, door de Patagonische fjorden naar Puerto Montt. De boel is goed geregeld aan boord, waar we driemaal per dag te eten krijgen. Hoewel er echt voldoende is, is het een dringen van jewelste. Rens maakt vrienden met een kleine, bonkige Chileense, die hij liefkozend 'Kutje' noemt, die het voordringen tot een kunst heeft verheven.

De eerste twee dagen was het guur en koud, waarbij je even op het dek kan staan maar het al snel te koud is en we snel verkillen. De tweede dag varen we een deel op zee. Rob eet vrolijk spaghetti en voelt zich daarna wat beter. Rens eet spaghetti en wordt misselijker. Dan maar slapen. De derde dag is schitterend weer. We hangen op het dek, genieten van uitzicht, praten met gezellige mensen, spotten dolfijnen en pinguins, vulkanen met witte mutsen in de verte en we drinken wijn. Ook hebben we een brandoefening die dag, waarbij de bemanning ons lukraak over het achterdek sleept en telkens bij een ander groepje zet en weer gaat tellen.

Na deze mooie dag komen we de volgende dag aan in Puerto Montt.