Lekker luxe met het vliegtuig naar El Calafate; daar op een stoffige camping gestaan met gelukkig overal bbq´s, je zal maar een dag je vlees niet kunnen bakken... maar goed ´s lands eer ´s lands wijs zullen we maar denken. Even een dag ontsnapt aan de drukke shoptown door een mountainbike te huren en een rondje rond het meer te gaan fietsen. In mijn onschuld (Rob natuurlijk) dacht ik dat het wel leuk zou zijn om het meer rond te fietsen; Rens vond alles goed. Het meisje van de camping vertelde dat zij maar een stukje had kunnen fietsen en wees op de kaart een cmtje aan. Wat een suffe doos dachten we, maar toen we zelf op pad gingen bleek al snel dat er zo´n harde wind stond dat we inderdaad niet verder kwamen dan dat zelfde cmtje... sorry meisje-van-de-camping! Tijdens de fietstrip was Rob overigens aan het kermen als een campingmeisje....de wind is te hard, ik wil niet meer, tis echt niet normaal dit, ik ben moe, was ik maar dood. En Rens maar doortrappen en tegen de wind in schreeuwen dat het allemaal wel goedkomt en we er bijna zijn. We waren wel snel terug, met die wind in de rug en bergafwaards hoefden we niet eens te trappen.

Toen met de bus naar El Chalten, gelegen in het midden van het nationaal park Los Glaciares. Een lekker hip rielekst stadje met zwitserse chaletjes, neohippies, medebackpackers op straat en trendy restaurantjes. We kunnen de wafels bij de ´Wafleria´ aanraden. Overal wordt er gebouwd, we begrepen dat de grond hier door de overheid gratis wordt weggegeven, oa om het gebied aantrekkelijk te maken en op die manier te ontwikkelen. Over 10 jaar is er dus niks meer over van de rust. Vanuit de camping lopen we in no-time naar de startpunten van de hikeroutes. Uiteindelijk hebben we drie dagen door het park gewandeld met de rugzak op; Rob had wel zin, maar Rens wilde niet, die vindt alles te zwaar, zelfs een pak um beet, 15 kilo! Maar na een paar km voel je geen verschil meer met bv 10 kilo, en na drie dagen heb je de meeste kilo´s alweer opgegeten. Rens blij :-) We hadden in ieder geval erg mooi weer en de campings waren ook mooi midden in de natuur gelegen en afgezien van groepen luidruchtige en stugge israelische jongeren rielekst rond kunnen banjeren.

Eerst werden we uit de bus gehaald voor een uitgebreide intro over het park; je mag niet van de paadjes aflopen, je mag niet troepjes op de grond gooien, je mag alleen water uit de riviertjes tappen om te drinken maar niet je voeten erin wassen bv en je mag dit en dat niet, je kan zelfs opgepakt worden en een boete krijgen, ojee. Op onze eerste tocht treffen we al snel een kinderrijke chileense familie aan die al badderend en picknickend het riviertje als speeltuin gebruikt. Ok... Chilenen zijn sowieso erg van de familie: de dochters worden vaak aangekleed als roze prinsesjes en jongetjes mogen lekker hard schreeuwen, dat is namelijk heel gezond, lekker uiten.

Na El Chalten de bus naar de Perito Moreno, een van de vele gletsjers in het gebied, maar wel een waar je heel dichtbij kon komen. Vanaf een balustrade kon je dan naar de muur van ijs kijken (wel 300 meter hoog) waar dan af en toe een brokkie van twee ton ofzo vanaf breekt. Daar kan je uren naar kijken (wat we ook gedaan hebben) om te wachten op zo´n spectaculair moment.

Zo.. en toen naar Chili.