Na Argentinie, op naar Chili. De grensovergang was super: de bus uit, de bagage eruit, in de rij voor een loketje, formuliertje invullen, stempeltje, paspoort check check, sinaasappel afgeven! de bagage weer in de bus, weer instappen en rijen maar: Chili! De eerste stop is Puerto Natales, de uitvalsbasis voor een bezoek aan Torres del Paine, dat door de Lonely Planet wordt beschreven als misschien wel het mooiste nationaal park in Zuid Amerika. Dat zullen we dan eens even bekijken.

Torres del Paine (Torens van Paine en Paine is een indiginas woord voor ´blauw´) verwijst naar drie opvallende, pilaarvormige spitsen die het landschap sieren. We slapen bij 'our friend' Alejandro. Alejandro neemt uitgebreid de tijd om ons uitleg te geven over het park, ons te pas en te onpas op een ingewikkelde manier de hand te schudden en ons 20 keer per dag 'my friend' te noemen. Alejandro legt uit dat eind december 2011 er een flinke brand is gestart, nadat een toerist toiletpapier in de fik heeft gestroken. De brand is nog steeds niet helemaal onder controle en het is van tevoren onduidelijk of we een rondje kunnen lopen of dat we heen en terug moeten.

Bepakt en bezakt met eten en kampeerspullen reizen we af. De wandelingen varieren van 4 tot 8 uur, het weer wisselt van redelijk zonnig tot flinke rukwinden en dreigende luchten, hoewel de wind meestal dagelijks blaast met standje kracht 10 tot misschien wel meer. Memorabel is onze toch naar de Grey gletsjer, waar we bij het oversteken van een pas in sneeuwstormachtig weer terechtkomen. Gelukkig werden we daarna ook nog zeiknat geregend. Moet je voorstellen dat je tot op je onderbroek nat en koud bent en dan nog een steile klif afdalen via een ijskoude stalen trap die met kabels aan de rots is vastgemaakt; we konden ons iets leukers bedenken, een warme douche bijvoorbeeld. We bleken uiteindelijk toch een ronde te kunnen lopen, waardoor we door het gebied konden trekken waar de brand had gewoed. Gelukkig hadden we flink wat wind, waardoor al het as in onze snoet vloog. Tijdens deze wandeling ontmoeten we verwaaide en beroete medewandelaars, met als hoogtepunt een verwaaide Frans-Nederlandse dame met een laag zonnebrand en as op haar snoetje die in de berm was gewaaid. In al het natuurgeweld wilde ze reistips gaan uitwisselen......nu maar even niet mevrouw. Buiten het onstuimige weer, is het echt een wonderschoon park. Verschillende landschappen wisselen zich in rap tempo af en ook door het onstuimige weer krijgt het park een andere sfeer. Na 9 dagen wandelen en kamperen hebben we de ronde gemaakt en zijn we blij toe, onze voeten zijn beurs en gevoelloos geworden. Terug dus naar Puerto Natales voor lekkere koffie, wijn en pizza.